"A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec." (J 12,26)

Nasze spotkanie tutaj to nasza nadzieja na lepsze jutro, to wiara że będzie lepiej i bezpieczniej, to w końcu miłość, która była, jest i będzie. 
Życzę Wam możliwości odczucia tej wyjątkowej obecności Boga pośród nas, ludzi.

Pamiętajmy, że bez Boga jesteśmy jak ścięty kwiat, nie mający szans na odrodzenie...

Wszechmogący Boże, który stworzyłeś nas na Swój obraz i podobieństwo oraz nakazałeś poszukiwać dobra, prawdy i piękna, proszę Cię przez wstawiennictwo św. Izydora, abym kierował się do tych witryn internetowych, które są zgodne z Twoją wolą, a napotkanych internautów traktował z miłością i cierpliwością. Amen

Święty Izydorze: wspomagaj mnie.

Jako dziecko działałem w kółku małych form teatralnych, śpiewałem w zespołach muzycznych, byłem ministrantem i młodzieżowym lektorem i kantorem. Chodziłem na pielgrzymki do Częstochowy, uczestniczyłem aktywnie w zespole, który śpiewał na mszach młodzieżowych... Potem poszedłem do pracy, pracowałem ciężko w Hucie jako fizyczny.

Ożeniłem i jakoś się to stało, że to akurat w dzisiejsze Walentynki, chociaż wtedy nie było tego święta. Aby utrzymać rodzinę zacząłem pracować na kopalni jako ratownik górniczy, ale wytrzymałem tylko albo aż 9 lat. Z chwilą przemian społecznych zmieniłem pracę i przez 3 lata byłem akwizytorem, jeżdżąc po całym kraju, zyskując kontakty i doświadczenie tak potem bardzo potrzebne... Następnie zacząłem jako dziennikarz pracę w mediach telewizyjnych, pokonując kolejne szczeble awansu zawodowego, parając się reklamą. Na początku była to pierwsza prywatna telewizja w Katowicach, gdzie prowadziłem programy o budownictwie i ekologii. Następnie awansowałem na kolejne stanowiska pnąc się po szczeblach zawodowej kariery. Niezależnie od pełnionych funkcji zajmowałem się również inwestycją budowy i rozbudowy działu reklamy w sensie dosłownym i merytorycznym. Po pewnym czasie otrzymałem propozycję zatrudnienia jako Szef Biura Sprzedaży Regionalnej. Po pewnym czasie, w wyniku dobrych osiągnięć w pracy, zostałem p.o. Szefa Biura – oddziału z perspektywą dalszego awansu i rozwoju i na pewno stałoby się to, gdyby nie wypadek.

Awanse w poszczególnych zakładach pracy były przyznawane nie na podstawie wykształcenia, lecz umiejętności. Przypadek sprawił, że stało się tak, jak to trwa do dzisiaj... Wypadek spowodował, że zacząłem patrzeć na życie z innej perspektywy. Nic nie wskazywało na to, że coś w moim życiu może się zmienić, a jednak człowiek nie może niczego być pewien .

Tak naprawdę jak to się stało, mogę się tylko domyślać.... W pewnym momencie zauważyłem dwa światła sunące powoli (tak mi się wydawało) w moim kierunku, radio przestało grać, zaległa cisza, błoga cisza.

Pamiętam, że było mi nawet dobrze, te dwa światła, które widziałem, zlały się w jedno, które rozbłysło w kolorową łąkę przepięknych kwiatów – istotnie, tak mógł wyglądać rajski ogród, było pięknie, bezwietrznie, a mimo to te kolorowe łąki dziwnie powiewały.

Z łąk i kwiatów unosił się złoto-słoneczny pył sunący wprost do słońca, tworząc razem ze słońcem jakby tunel lub przejście do czegoś, co było czymś jeszcze lepszym i wspanialszym i mimo, iż nie widziałem tego następnego bytu, to podświadomie wiedziałem, że istnieje.
Ciepło, którego tam zaznałem, nie było ciepłem zewnętrznym, ale ciepłem, które rozgrzewało wewnętrznie. W pewnym momencie sunąc do wspomnianego światła napotkałem przeszkodę, tak jakbym uderzył w ścianę będąc wewnątrz balonu, i w tym momencie wszystko zgasło, nastąpiła całkowita czerń, odruchowo bojąc się ciemności próbowałem otworzyć oczy, a w głowie kołatała się myśl: oddychaj, bo musisz żyć.... Te zdarzenia sprawiły, że dobitnie ponownie poczułem bliskość Boga.

Z chwilą zejścia z wózka inwalidzkiego zacząłem się przymierzać do powrotu do lektorowania i służby kościelnej...dodać tu muszę, iż ponieważ część czasu spędzam na wsi to i tam jestem lektorem. Zacząłem coraz poważniej myśleć o posługach Liturgicznych, ale 4 lata temu było to tylko w sferze marzeń. Dopiero w tym roku mogę poważniej wrócić do tych spraw, wobec zdrowia, które zaczyna się stabilizować. W rocznicę śmierci Naszego nieodżałowanego Papieża Jana Pawła II Wielkiego, 2 kwietnia 2006 roku, odbyło się nadanie przez Arcybiskupa Damiana Zimonia uprawnień Nadzwyczajnego Szafarza Komunii Świętej prawie 90 mężczyznom, w tej grupie byłem i ja. Po konferencji Episkopatu Polski, gdzie przywrócono Diakonat Stały, ze zdwojoną energią zacząłem się interesować tym zagadnieniem i poszukiwaniem mojego powołania, zainteresowania przerodziły się w chęć poznania tych zagadnień głębiej. Myślę, że powolutku dochodzę do przekonania że to jest moja dalsza droga... W moim życiu trzy sprawy mocno mnie utrzymywały na powierzchni: Miłość do Boga i rodziny, Wiara i moja poezja. 

To tyle o sobie, zwanym Kefasem_Piotrem.